/

Αυτομειώσεις στα supermarket της Γαλλίας [2008-2021]

ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΑΣ!

Δράση αυτομείωσης στην αλυσίδα καταστημάτων Monoprix – Παρίσι, 31/12/2008

Περίπου πενήντα άτομα πρεκάριοι, άνεργοι, εργαζόμενοι του θεάματος με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, φοιτητές… απέκλεισαν σήμερα το απόγευμα τα ταμεία του Monoprix στην οδό Faubourg Saint Antoine. Δεκατρία γεμάτα καρότσια βγήκαν από το κατάστημα έπειτα από διαπραγματεύσεις με τη διεύθυνση, η οποία λογικά επέλεξε να μην παρατείνει τον αποκλεισμό των ταμείων (απώλεια τζίρου) ή να αναλάβει τον κίνδυνο αστυνομικής επέμβασης στους διαδρόμους.

Ένα μέρος των προϊόντων που αφαιρέθηκαν με αυτόν τον τρόπο από το εμπόριο δόθηκε στους μετανάστες χωρίς χαρτιά που είχαν καταλάβει το Εργατικό κέντρο του Παρισιού, στους άστεγους που αγωνίζονταν στο γυμναστήριο Saint Merry και σε καταληψίες στέγης. Έγινε επίσης ένα πρωτοχρονιάτικο αγωνιστικό ρεβεγιόν στο χώρο του συντονιστικού των επισφαλών εργαζομένων και ανέργων.

Παρών/Παρουσα σε αυτή την «αυτομείωση», επιτρέψτε μου να μοιραστώ μια ιστορία:

Σε ένα γεμάτο σούπερ μάρκετ αυτή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ανάμεσα σε πελάτες που βιάζονταν για τις γιορτινές αγορές τους, με τον ήχο από τα ταμεία και τις ανακοινώσεις για προσφορές σε κόκκορες, όλοι εξεπλάγησαν όταν άκουσαν περίπου πενήντα άτομα να ανακοινώνουν με αυτοπεποίθηση ότι απόψε δεν θα πλήρωναν.

«Το ένα τέταρτο του κατώτατου μισθού»

Μια ετερόκλητη ομάδα επισφαλών εργαζομένων και αυτόνομων ακτιβιστών επέλεξε αυτή τη γιορτινή βραδιά για να καταγγείλει «την έκθεση της δυτικής αφθονίας στα μάτια εκείνων των οποίων οι συνθήκες διαβίωσης επιδεινώνονται συνεχώς». Πράγματι, πέρα από την υλική πτυχή αυτής της ενέργειας που αποσκοπούσε στην κατάσχεση τροφίμων, οι ακτιβιστές ήθελαν να αναδείξουν τον κυνισμό ενός συστήματος «όπου κάποιοι παίζουν τη ζωή των άλλων στο καζίνο», αυτών των άλλων που πρέπει να «αποδέχονται οποιαδήποτε δουλειά τους προσφέρεται γενναιόδωρα και να κινητοποιούνται για το ένα τέταρτο του κατώτατου μισθού».

«Δεν θα πληρώσουμε»

Γύρω στις 4 μ.μ., μια ντουζίνα άτομα εμφανίζονται σε κάθε ένα από τα ταμεία του καταστήματος, με γεμάτα καρότσια. Τους ενώνεται το υπόλοιπο της ομάδας, που ξεδιπλώνει ένα πανό για να κάνει το μήνυμα σαφές. Οι πελάτες, έκπληκτοι, προσπαθούν να κατανοήσουν την κατάσταση. Ενώ ένα μέρος της ομάδας φωνάζει «Είναι κρίση, δεν θα πληρώσουμε», άλλοι συμμετέχοντες προσπαθούν να ηρεμήσουν την ένταση με τους βιαστικούς πελάτες, εξηγώντας τους την πράξη τους. Αναπτύσσονται διάλογοι, λιγότερο ή περισσότερο θερμοί. «Είναι σαν τις απεργίες, κρατάτε τους ανθρώπους ομήρους! Αν μου ζητούσατε λεφτά, θα σας έδινα!» φωνάζει ένας εξαγριωμένος πελάτης. «Στόχος μας δεν είναι να κάνουμε ξανά έκκληση στην αλληλεγγύη ανθρώπων που κερδίζουν 600 ευρώ το μήνα, αλλά να ανακτήσουμε αγαθά, να δράσουμε…» του απαντά μια ακτιβίστρια. «Ξέρουμε ότι μας εκμεταλλεύονται, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, έτσι είναι, φύγετε από τη μέση!» θυμώνει ένας πελάτης που προσπαθεί να περάσει σπρώχνοντας με το καλάθι του.

Ταμεία μπλοκαρισμένα

Παρά κάποιες μικροσυγκρούσεις, κάποιοι περιμένουν, κατανοούν και μερικές φορές συμφωνούν, όπως μια ταμίας που, διακριτικά, βγάζει το μπλουζάκι της με το λογότυπο του καταστήματος και κινηματογραφεί τη σκηνή με το κινητό της χαμογελώντας. Κάποιοι αστυνομικοί φτάνουν, αλλά αποχωρούν γρήγορα με εντολή της διεύθυνσης του σούπερ μάρκετ, η οποία έχει ξεκινήσει συζητήσεις με την ομάδα. Με τα ταμεία μπλοκαρισμένα, το κατάστημα χάνει έσοδα και ο διευθυντής ξέρει ότι θα του κοστίσει λιγότερο να αφήσει τα δεκατρία καρότσια των ακτιβιστών να περάσουν παρά να σκληρύνει τη στάση του και να ρισκάρει μια επέμβαση της αστυνομίας που θα μπορούσε να βλάψει την εικόνα της αλυσίδας. Έτσι, μετά από περίπου μία ώρα, η κατάσταση εκτονώνεται και οι ακτιβιστές αρχίζουν να βάζουν τα τρόφιμά τους σε σακούλες.

«Πρέπει να συνεχίσουμε»

Βγαίνουν όλοι μαζί, ανάμεσα σε δύο σειρές αστυνομικών και φύλακες, με τα χέρια τους γεμάτα από ροζ σακούλες, κάτω από τα άπιστα βλέμματα των περαστικών που είχαν σταματήσει για να παρακολουθήσουν τη σκηνή μέσα από τη βιτρίνα του καταστήματος. Τα χρώματα και τα χαμόγελα έρχονται σε αντίθεση με τη γκρίζα ατμόσφαιρα του Παρισιού και τις στολές των παρόντων δυνάμεων ασφαλείας. Οι ακτιβιστές, ανακουφισμένοι που βγήκαν χωρίς να συλληφθούν, κατακλύζονται από ερωτήσεις και εξηγούν την αρχή αυτής της αυτομείωσης στους ενδιαφερόμενους. «Ίσως είμαι πολύ μεγάλη για να το κάνω αυτό, αλλά νομίζω ότι είναι υπέροχο, πρέπει να συνεχίσετε», τους συγχαίρει μια κυρία που τρέχει δίπλα τους μέχρι τα αυτοκίνητα που θα μεταφέρουν τα τρόφιμα.

Διανομή

Τα τρόφιμα από αυτή την αυτομείωση θα διανεμηθούν το ίδιο βράδυ σε διάφορα κέντρα αγώνα, ειδικά στο Εργατικό Κέντρο που έχει καταληφθεί από τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, στο γυμναστήριο Saint-Merri όπου οι άστεγοι της rue de la Banque προσπαθούν να προστατευτούν από το κρύο, και στην Συντονιστική Επιτροπή των Εργαζομένων με επισφαλείς συμβάσεις της Ιλ-ντε-Φρανς.

Αυτού του είδους η πρακτική δεν είναι κάτι καινούριο. Πέρα από το γεγονός ότι αυτομειώσεις έχουν γίνει πρόσφατα στη Ρεν και στη Γκρενόμπλ, πρόκειται επίσης για μια μορφή πολιτικής δράσης που χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά τη διάρκεια των κοινωνικών αγώνων στην Ιταλία τη δεκαετία του 1960-1970.

Ακολουθεί το φυλλάδιο που διανεμήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της δράσης.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ

Είναι η κρίση. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι επαγγελματίες της οικονομίας δεν σταματούν να μας επαναλαμβάνουν ότι θα επιδεινωθεί. Και θα πρέπει να το υποστούμε ο καθένας από μόνος του, να παρακολουθούμε σιωπηλά τα ενοίκια και τις τιμές των τροφίμων να συνεχίζουν να αυξάνονται.
Ωστόσο, αυτή την περίοδο των Χριστουγέννων και της μετάβασης στο νέο έτος, ο υλικός πλούτος της Δύσης εκτίθεται παντού μπροστά στη φτώχεια του κόσμου. Ξεχειλίζει στους δρόμους δίπλα στους άστεγους, λάμπει στις διαφημίσεις για να μας προτρέψει να καταναλώνουμε. Με την ελπίδα της ανάπτυξης και της ανάκαμψης του CAC 40 [δείκτης αναφοράς στη χρηματιστηριακή αγορά της Γαλλίας], η ατομικοποίηση και ο ανταγωνισμός παρουσιάζονται ως η μοναδική υπόσχεση για ένα λαμπρό μέλλον σε αυτούς τους παγωμένους καιρούς.

Και αυτός ο πλούτος φυλάσσεται καλά, παρακολουθείται, πρέπει να είσαι αξιοσέβαστος για να έχεις πρόσβαση σε αυτόν, να εργάζεσαι περισσότερο για να κερδίζεις λιγότερο, να είσαι λογικός και να δέχεσαι οποιαδήποτε δουλειά που σου προσφέρεται γενναιόδωρα, να κινητοποιείσαι για ένα τέταρτο του κατώτατου μισθού ή για ένα ελάχιστο επίδομα ανεργίας υπό έλεγχο που είναι καταδικασμένο να γίνει επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης.

ΖΗΤΩ Η ΚΡΙΣΗ

Αυτή η κρίση δείχνει (αν ήταν ακόμα απαραίτητο) την ανοησία ενός συστήματος όπου ορισμένοι στοιχηματίζουν τη ζωή των άλλων στο καζίνο. Και όταν χάνουν, είμαστε πάλι εμείς που πρέπει να γεμίσουμε τα πορτοφόλια τους. Να βοηθήσουμε τις επιχειρήσεις.

Για να γιορτάσουμε την Πρωτοχρονιά, θα έπρεπε να ξοδέψουμε τα ψίχουλα των μισθών μας ή το πενιχρό χριστουγεννιάτικο επίδομα στα σούπερ μάρκετ. Τι νομίζουν; Απόψε δεν θα παίξουμε αυτό το παιχνίδι. Δεν θα πληρώσουμε.
Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, αυτή η κρίση καθιστά προφανές ότι ο καπιταλισμός ως περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας μπορεί να φτάσει στο τέλος του. Εδώ και τώρα, σε αυτό το σούπερ μάρκετ, σταματάμε τη ροή των εμπορευμάτων για λίγο, ώστε να μας παραχωρηθούν οι προμήθειες που χρειάζονται για να γιορτάσουμε αυτή την καλή είδηση. Άλλοι είχαν την ίδια ιδέα και οργανώθηκαν για να ανακτήσουν τον πλούτο, στη Ρεν την περασμένη εβδομάδα, στη Γκρενόμπλ πριν από τέσσερις ημέρες, ή σχεδόν κάθε μέρα στην Ελλάδα, όπου εξεγερμένες συνελεύσεις οργανώνουν αυτομειώσεις στα σούπερ μάρκετ για να τροφοδοτήσουν το κίνημα.
Η αυτομείωση είναι μια παράδοση αγώνα των κινημάτων των ανέργων και των επισφαλών εργαζομένων που καλούμε να αναπτύξουμε τώρα, σε αυτή τη χρονιά που προμηνύεται πλούσια σε χαρούμενες εξεγέρσεις. Ας επεκτείνουμε αυτές τις πρακτικές, ας οργανωθούμε!


Τα λέμε!

100% ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Αυτοί που χαλάνε τη μπίζνα – συλλογικότητα À bientôt

https://www.cip-idf.org/spip.php?article4180