Σαν στήλη άλατος παρακολουθούσα τη Κατερίνα, που εκείνη την ώρα ταχτοποιούσε τα νερά στην αποθήκη, να μου λέει ότι πήρε το εποχικό επίδομα. Δουλεύουμε μαζί δυο χρόνια τώρα και είναι κι εκείνη όπως εγώ. 8ωρο πενθήμερο που ουκ ολίγες φορές γίνεται 9ωρο ή 10ωρο. Αποκλείεται σκέφτηκα να δικαιούται το εποχικό με τα ένσημα που παίρνουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν δηλωνόμαστε και φουλ, αλλά και πάλι, θα έπρεπε να έχει πολύ λιγότερα ένσημα από μένα για να το πάρει.. Πράγματι.. Εκείνη είχε φροντίσει να ζητήσει από την υπεύθυνη να δηλώνεται λιγότερο ώστε να καταφέρει να πάρει το επίδομα αυτό.
500€
Το τίμημα; Θυσίασε τα πολύτιμα ένσημά της, τα οποία τα έχει δουλέψει φυσικά, και μείωσε το ποσό από τα δώρα των Χριστουγέννων και του Πάσχα, που μαζί με το επίδομα καλοκαιριού θα της έβγαιναν 2 μισθοί έξτρα το χρόνο. Για τα 500€ που κατάφερε έχασε πάνω από το μισό ποσό από τα δώρα..
Σαν στήλη άλατος την παρακολουθούσα να μου εξηγεί ότι τη συμφέρει γιατί έβγαλε έτσι κάτι παραπάνω..
Η Κατερίνα δεν είναι από τους ανθρώπους που θα αποκαλούσες αφελή ή κορόιδο. Μάλιστα είναι πανέξυπνη. Γι αυτό και βρίσκεται σε αυτό το πόστο. Τα πόστα. Ταμείο – μπουφέ – καφέδες. Βγάζει δουλειά για 3 άτομα. Ώρες ώρες τη φαντάζομαι σαν τη θεά Κάλη με 10 χέρια να κάνει απόλυτα συντονισμένες κινήσεις ενώ ταυτόχρονα μου μιλάει, βάζει μια τυρόπιτα, χαιρετάει τον νεοφερμένο πελάτη, δίνει τα ρέστα στον μπροστά, αναγγέλλει την επόμενη παραγγελία και περνάει την παραγγελία απ’ το efood σε κλάσματα του δευτερολέπτου ενώ διορθώνει την κοτσίδα της με μια γρήγορη και ευέλικτη κίνηση. Έτοιμη να φύγει να κατεβάσει και μια δόση γουατεμάλα.. Κάθε φορά που έχει ρεπό το υπόλοιπο προσωπικό δεινοπαθούμε να βγάλουμε τη δουλειά καθώς δεν έχουμε τα skills για κάτι τόσο πολύπλοκο. Να μην τα πολυλογούμε η τύπισσα είναι πολυεργαλείο..
Πως είναι λοιπόν δυνατόν να θεωρεί ότι όλη αυτή η ιστορία με το επίδομα τη συμφέρει? Γιατί τέτοια αφέλεια?
Το συλλογίζομαι λιγάκι.. Δεν είναι αφέλεια, είναι άγνοια. Μια νέα κατάσταση που επικρατεί στους εργασιακούς κύκλους τα τελευταία 15 χρόνια.. Είμαστε μια γενιά που δεν έχει πάρει ποτέ δώρα και φουλ ένσημα στο χώρο εργασίας. Που συνάδει σύμβαση με τον εργοδότη χωρίς να της ζητείται να την υπογράψει και που δεν έχει δει εξοφλητική αποδοχών ούτε ζωγραφιστή. Είμαστε μια γενιά που συνηθίσαμε αλλιώς.. Σαν στήλη άλατος με κοιτούσε ο πατέρας μου όταν του έλεγα ότι εννοείται πως η καλοκαιρινή μου άδεια δεν είναι μετ αποδοχών, συνειδητοποιώντας ότι για να με κοιτά με αυτόν τον τρόπο δεν ήταν πάντα αυτονόητο.. το αντίθετο μάλιστα. Αυτονόητο ήταν να παίρνεις άδεια μετ αποδοχών, όπως και το να παίρνεις αποζημίωση αν δεν πάρεις όλη την άδειά σου μες το έτος. Αλλά το κυριότερο, αυτονόητο ήταν να γνωρίζεις ότι τα δικαιούσαι όλα αυτά. Πόσα έχουν αλλάξει, τίποτα δεν κρατήσαμε.. Για μας, το να είναι έστω και λίγο τυπικό το καθεστώς μας φαίνεται περίεργο.. ίσα ίσα σε πολλούς δημιουργεί και προβλήματα. «Φτου σου δεν πιάνω το μέγιστο όριο των ενσήμων για το εποχικό! Έπρεπε να χω λιγότερα.» – “Να πω στο boss να με προσλάβει μαύρα για λίγο (ή και για πάντα) να μη χάσω το επίδομα ανεργίας.” – και φυσικά, τα αφεντικά κάνουν… party!
Είναι και ο μισθός τόσο χαμηλός μπροστά στις καθημερινές ανάγκες, που απλά κυνηγάμε το άμεσο χρήμα από επιδόματα, ακόμη και αν σε βάθος χρόνου βγαίνουμε ζημιωμένες.
Επίδομα ενοικίου, επίδομα αναστολής, εποχικό επίδομα. Αντί να κυνηγάμε να πληρωνόμαστε σωστά.. Άγνοια, αυτό είναι που μου χτυπάει περισσότερο απ όλα. Ότι αγνοούμε τι είναι για το συμφέρον μας και τι όχι.
Αξίζει να αναρωτηθούμε, γιατί μας δίνουν επιδόματα για να τα βγάζουμε πέρα, αντί να αυξήσουν τους μισθούς μας; Γιατί μας δίνουν επιδόματα για να ζήσουμε και όχι μισθό για να ζήσουμε;
Γιατί όταν ο μισθός μειώνεται μειώνονται και οι εισφορές συνολικά. Μειώνονται τα δώρα, η ασφάλιση.. και ενώ μπορεί να καταφέρει κανείς να πάρει αρκετά επιδόματα ώστε να συμπληρώνει ένα ποσό που να τα βγάζει πέρα χωρίς να πολύ διαμαρτύρεται, το κράτος και οι επιχειρηματίες στο τέλος του χρόνου έχουν μειώσει το κόστος εργασίας.
Γιατί τα επιδόματα είναι έσοδα μεν, όμως δεν είναι μισθός. Ο μισθός είναι μια σταθερά, την οποία πρέπει να κρατάμε ψηλά. Τα επιδόματα από την άλλη δίνονται από το κράτος ως ξεροκόμματο όταν το μηνιάτικο δε φτάνει και στην ουσία πλαισιώνουν την επίθεση που δέχεται ο μισθός μας. Επίσης είναι ένα είδος bonus. Σήμερα υπάρχει αύριο δεν υπάρχει, σήμερα έχει μια τιμή, αύριο έχει μια άλλη τιμή. Σε αντίθεση με το μισθό, ένα επίδομα είναι εύκολα μεταβλητό. Αυτές οι περιβόητες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για τις οποίες παλεύουν πλήθος από σωματεία δεν είναι κάτι παλαιολιθικό. Πρόκειται για τον τρόπο να διασφαλίζουμε οι εργαζόμενοι συλλογικά έναν αξιοπρεπή μισθό, που να μη μπορεί να επηρεαστεί από το πόσα επιθυμεί να δίνει ο εκάστοτε εργοδότης. Δεν είναι τυχαίο πως όπου υπάρχουν ατομικές συμβάσεις εργασίας οι μισθοί είναι πολύ χαμηλότεροι και συνεπώς το κυνήγι των επιδομάτων απαραίτητο για την επιβίωση. Όμως αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο..
Εποχικό επίδομα.. Δε γίνεται, θα την πιάσω αύριο να της τα πω..
New Worker Times
