Κριτικές παρατηρήσεις για την τοποθέτηση των συντρόφων/ισσών από τις Κινήσεις για την Ταξική Αυτονομία «Σκοτάδι μες το καταμεσήμερο». (Δημοσιεύτηκε στις 3 Φεβρουαρίου στο facebook)
Παρότι υπάρχουν κομμάτια του κειμένου με τα οποία συμφωνώ και τα οποία έχουμε διατυπώσει με παραπλήσιο τρόπο στο κείμενο που δημοσιεύσαμε τον Σεπτέμβριο, βρίσκω τη συνολική του προσέγγιση αντιφατική καθώς ακολουθεί τη «μέση οδό» μεταξύ δύο θέσεων που συγκρούονται εντός της συγκυρίας. Αυτό που ακολουθεί δεν είναι ένα ολοκληρωμένο κείμενο αλλά ορισμένες πρώτες σκέψεις στα πλαίσια του αναγκαίου διαλόγου μεταξύ συντρόφων/ισσών.
Α. Το εμβόλιο πράγματι δεν είναι πανάκεια και οφείλει να συνοδεύεται και από άλλα μέτρα περιορισμού της πανδημίας. Ωστόσο, είναι προβληματικό και λάθος το να υποστηρίζεται ότι «η αποτελεσματικότητά του τίθεται υπό αμφισβήτηση», όταν είναι αποδεδειγμένο ότι μειώνει συντριπτικά τον κίνδυνο σοβαρής νόσησης και θανάτου. Μια τέτοια τοποθέτηση συμβάλλει δυστυχώς στη σύγχυση που καλλιεργούν οι αντιεμβολιαστές και στις συνέπειές της.
Β. Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και η απόπειρα μετακύλισης της ευθύνης στους ανεμβολίαστους είναι πραγματικότητα, αλλά εξίσου πραγματική και συμπληρωματική είναι η πολιτική των αρνητών της πανδημίας που νομιμοποιούν την κρατική διαχείριση, η οποία εμφανίζεται απέναντι τους ως ορθολογική, και η οποία συμβάλλει στην αύξηση του ποσοστού των ανεμβολίαστων. Η ξεκάθαρη θέση υπέρ του εμβολιασμού και η παρότρυνση σε αυτόν είναι εκ των ων ουκ άνευ για να αποφευχθούν οι τρομακτικές συνέπειες στις ανθρώπινες ζωές.
Γ. Το ίδιο το κείμενο αναγνωρίζει εξάλλου ότι η χαμηλή εμβολιαστική κάλυψη σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αυτή που επιτρέπει στον ιό να κυκλοφορεί και πολλαπλασιάζει την πιθανότητα εμφάνισης νέων μεταλλάξεων, όπως άλλωστε συνέβη με τις μεταλλάξεις Όμικρον και Δέλτα.
Δ. Υπ’ αυτή την έννοια η θέση ότι το εμβόλιο αποτελεί μέσο ατομικής προστασίας είναι ιδιαίτερα προβληματική και λανθασμένη. Αφενός, μέχρι την εμφάνιση της μετάλλαξης Όμικρον τα εμβόλια μείωναν σημαντικά και την πιθανότητα μετάδοσης (πράγμα που συνεχίζουν να κάνουν αλλά σε μικρότερο βαθμό). Αφετέρου, ακόμα και Συστήματα Υγείας που δεν έχουν υποστεί τις τεράστιες περικοπές που έχουν γίνει στο ΕΣΥ, έχουν ένα όριο αντοχής πέρα από το οποίο καταρρέουν. Τέλος, αν φτάσει ένας ασθενής στο νοσοκομείο, η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιο μακροχρόνιο πρόβλημα υγείας ή ακόμα και να αποβιώσει αυξάνονται σημαντικά. Με άλλα λόγια, το εμβόλιο είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό μέσο πρόληψης από τη σκοπιά της συλλογικής μας υγείας και από τη σκοπιά των προλεταριακών αναγκών. Το γεγονός ότι ταυτόχρονα μειώνει το κόστος και για το κεφάλαιο ισχύει, αλλά αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα κατά του εμβολιασμού.
Όπως γράφουν οι σύντροφοι από Σλοβακία και Τσεχία (https://karmina.red/posts/class-is-not-made-of-steel): «Ακόμη και μια κομμουνιστική κοινωνία θα πρέπει να αποφασίσει πώς θα κατανείμει την κοινωνική εργασία με βάση ορισμένα κριτήρια. Ο κεντρικός στόχος του κομμουνισμού είναι η μείωση της αναγκαίας εργασίας στο ελάχιστο σε όλους τους κλάδους. Αν σε μια τέτοια κοινωνία μπορούσαμε να επιλέξουμε μια πιο “οικονομική” (που κοστίζει λιγότερη κοινωνική εργασία) και αποτελεσματική (στην περίπτωση των εμβολίων: σώζοντας περισσότερες ζωές με λιγότερες παρενέργειες) επιλογή, θα ήταν λογικό να την προτιμήσουμε από άλλες, δυσμενέστερες ως προς την εξοικονόμηση κοινωνικής εργασίας ή λιγότερο αποτελεσματικές επιλογές. Ο Μαρξ είδε τη σπάταλη, ανορθολογική χρήση της εργασιακής δύναμης ως ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού. Μια κομμουνιστική κοινωνία θα διαφύλαττε την εργασιακή δύναμη. Όχι μόνο θα την προστάτευε από την υπερβολική καταπόνηση, αλλά θα επεδίωκε επίσης να μειώσει την απόλυτη ποσότητα της κοινωνικής εργασίας που πρέπει να δαπανηθεί και θα χρησιμοποιούσε κάθε ορθολογικό μέτρο που μπορεί να ληφθεί για να αποφύγει την περιττή χρήση της. Αντίθετα, η διαφορετική [αντιεμβολιαστική] θέση αντιμετωπίζει σιωπηρά την εργασιακή δύναμη σαν να ήταν αναλώσιμη και διαθέσιμη σε απεριόριστη ποσότητα». Καθώς επίσης: «Το κεφάλαιο ενδιαφέρεται για την εργασιακή δύναμη ως εμπόρευμα που πρέπει να αγοραστεί φθηνά και να ξεζουμιστεί αποτελεσματικά – και μόνο σε αυτό το πλαίσιο ενδιαφέρεται για την προστασία της ποιότητάς της. Αλλά για τους εργαζόμενους, το εμπόρευμα “εργασιακή δύναμη” είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ίδιο τους το σώμα. Το να διαμαρτύρεσαι ενάντια στους εμβολιασμούς και άλλα μέτρα δημόσιας υγείας που έχουν σχεδιαστεί για την προστασία της εργασιακής δύναμης είναι σαν να αρνείσαι να φορέσεις γάντια προστασίας επειδή σου το ζήτησε ο εργοδηγός».
Ε. Προφανώς, το κράτος δεν έχει στηρίξει ούτε στο ελάχιστο το ΕΣΥ, τις δαπάνες για την εκπαίδευση και τα ΜΜΜ. Και σαφέστατα το κίνημα πρέπει να διεκδικήσει με κάθε μέσο την αύξηση των δαπανών για την υγεία, την εκπαίδευση και τις μεταφορές, την αύξηση δηλαδή του κοινωνικού μισθού στα πλαίσια της αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης και των συνεπειών της για την τάξη μας – και όχι μόνο. Επίσης, το κίνημα πρέπει να διεκδικήσει δωρεάν τεστ και μέσα συλλογικής προστασίας όπως είναι οι μάσκες. Αυτός ο αγώνας όμως δεν βρίσκεται σε αντίφαση με τον εμβολιασμό. Όπως γράφουν οι σύντροφοι/ισσες από Τσεχία και Σλοβακία: «Ο εμβολιασμός είναι μια απλή πράξη αλληλεγγύης σε ό,τι έχει απομείνει από το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί εμπόδιο στους αγώνες για την επέκταση αυτού του συστήματος, ή για καλύτερες συνθήκες για τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτό».
ΣΤ. Αντιθέτως, η τοποθέτηση ενάντια στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στην πραγματικότητα αποτελεί μια τοποθέτηση εντός του ψευδο-διλήμματος που έχει θέσει από τη μια το κράτος και από την άλλη το αντιδραστικό κίνημα της άρνησης. Η υποχρεωτικότητα και η άρνησή της εκφράζουν τον πραγματικό διαχωρισμό μεταξύ κοινότητας και ατόμου εντός των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Όπως είχαμε γράψει στο κείμενό μας («Η πραγματικότητα της άρνησης και η άρνηση της πραγματικότητας»): «Σίγουρα, η υποχρεωτικότητα του δικαίου υπηρετεί την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων […] Η άρση αυτής της υποχρεωτικότητας και το κομμουνιστικό ξεπέρασμα του δικαίου δεν είναι το “δικαίωμα στην ατομική επιλογή” αλλά η άρση του διαχωρισμού και η δημιουργία μιας πραγματικής κοινότητας στη θέση της απατηλής κοινότητας των διαχωρισμένων ατόμων. Και από αυτή τη σκοπιά φαίνεται πως η αντίθεση μεταξύ υποχρεωτικότητας και ατομικής “ελευθερίας” είναι ψευδής. Ο διαχωρισμός των ανεμβολίαστων για τον οποίο γίνεται πολύς λόγος δεν είναι απλώς προϊόν των κρατικών μέτρων αλλά εκφράζει τον διαχωρισμό ως κοινή ουσία των ατόμων στην καπιταλιστική κοινωνία. Το κράτος επιβάλλει την ενότητα μέσω του καταναγκασμού και του αποκλεισμού. Στον βαθμό που οι αντιεμβολιαστές πλαισιώνουν την άρνησή τους στο περιορισμένο επίπεδο της “προσωπικής ευθύνης”, προσκαλούν το κράτος να εμφανίζεται ως η μοναδική έκφραση του συλλογικού ή κοινωνικού συμφέροντος. Κατά αυτό τον τρόπο λοιπόν, εντείνουν τελικά τους αποκλεισμούς ακριβώς επειδή η μοναδική ενότητα που μπορεί να επιβάλλει το κράτος στηρίζεται στον γενικευμένο αποκλεισμό. Η άρση του αποκλεισμού όπως και η άρση του καταναγκασμού είναι αδύνατον να επιτευχθούν μέσω αυτού που βρίσκεται στη βάση τους: της “προσωπικής επιλογής” του διαχωρισμένου ατόμου όσον αφορά τον εμβολιασμό ή ακόμα πιο ξεκάθαρα το τεστ ή τη μάσκα! Η άρση του αποκλεισμού, και ευρύτερα της κρατικής εξουσίας, απαιτεί και σε αυτή την περίπτωση τη δημιουργία της πραγματικής κοινότητας που προϋποθέτει την ουσιαστική αλληλεγγύη και, συνεπώς, τη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για τον περιορισμό της πανδημίας».
Από προλεταριακή σκοπιά θα έπρεπε συνεπώς να είναι ξεκάθαρη η θέση υπέρ του εμβολιασμού ως πράξη ταυτόχρονα αυτοπροστασίας και αλληλεγγύης, ως ταυτόχρονα συλλογική ταξική αναγκαιότητα και επιλογή, η οποία αντιτίθεται τόσο στην κρατική πολιτική όσο και στην ατομική επιλογή της άρνησης. Η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, αντίθετα με ό,τι υποστηρίζει το κείμενο των Κινήσεων για την Ταξική Αυτονομία, όχι μόνο δεν παίρνει μια τέτοια θέση αλλά συμβάλλει στη σύγχυση λέγοντας ταυτόχρονα «μαζικός καθολικός εμβολιασμός» και «όχι στην υποχρεωτικότητα», αμφιταλαντευόμενη μεταξύ «γενικού» και «ατομικού» συμφέροντος όπως αυτά νοούνται εντός της καπιταλιστικής κοινωνίας, χωρίς να μπορεί να χαράξει έναν δρόμο για την άρση αυτής της αντίφασης. (Όπως γράφαμε στο κείμενο: «Εντός του κινήματος που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, η αντίθεση ανάμεσα στην υποχρέωση και την ελευθερία αίρεται: η ένωση μεταξύ των ατόμων εντός της ταξικής κοινότητας αγώνα αποτελεί δημιουργία ενός άμεσου κοινωνικού δεσμού μεταξύ τους και αποτελεί τη βάση για την ελεύθερη αυτοανάπτυξή τους».) Φυσικά, υπάρχει και η ακόμα χειρότερη περίπτωση που κλείνει το μάτι στους αντιεμβολιαστές, όπως π.χ. η μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται από τον Πολάκη, για να μην αναφερθώ φυσικά στα κομμάτια του χώρου που εκφράζουν ανοιχτά αντιεμβολιαστικές και ατομικιστικές απόψεις, παρουσιάζοντας το αντιεμβολιαστικό κίνημα ως ταξικό κίνημα.
Η τοποθέτηση των συντρόφων/ισσών των Κινήσεων για την Ταξική Αυτονομία μένει απλώς στην εναντίωση στην υποχρεωτικότητα παρουσιάζοντας το εμβόλιο ως «ατομική επιλογή». Αποφεύγει δηλαδή την αντίφαση μέσω της υιοθέτησης του πόλου της «ατομικής επιλογής».
Ζ. Όσον αφορά τα συγκεκριμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται στο κείμενο των Κινήσεων για την Ταξική Αυτονομία εναντίον της υποχρεωτικότητας:
1. Τα εμβόλια έπαψαν να περιορίζουν τη μετάδοση μόνο μετά τη μετάλλαξη Όμικρον, η οποία είναι πολύ πιθανό ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με την αύξηση της παγκόσμιας εμβολιαστικής κάλυψης. Η εναντίωση στον εμβολιασμό δεν έχει να κάνει με αυτό το γεγονός, εφόσον υπήρχε ακόμα και όταν τα εμβόλια περιόριζαν τη μετάδοση, και θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και όταν κυκλοφορήσουν ανανεωμένα εμβόλια που θα περιορίζουν τη μετάδοση ακόμα και στην περίπτωση της Όμικρον. Άλλωστε, η εναντίωση στον εμβολιασμό προηγείται της επιβολής της υποχρεωτικότητας. Η ξεκάθαρη θέση υπέρ των εμβολίων σαφώς και αποτελεί θέση αλληλεγγύης, όταν προφανώς εντάσσεται στο πλαίσιο της συνολικής υπεράσπισης των προλεταριακών αναγκών και όχι στα προπαγανδιστικά και ιδεολογικά παιχνίδια της κυβέρνησης που αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους.
2. Οι διαχωρισμοί εντός της τάξης πάνω σε αυτό το ζήτημα δεν προωθούνται μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από το κίνημα των αρνητών που μιλάνε για «υποταγμένους», «πρόβατα», «μεταλλαγμένους», «συνεργάτες του κράτους» και δεν εκφράζονται μόνο από την άκρα δεξιά.
3. Η τοποθέτηση εναντίον της «υποχρεωτικότητας» βρίσκεται εντός της ρητορικής και των περιεχομένων μιας αντίληψης για την υγεία που βάζει πρώτα την ατομική επιλογή έναντι της συλλογικής πρόνοιας και, συνεπώς, ανήκει πολιτικά στην ατομικιστική και συνεπώς αντιδραστική κριτική του κοινωνικού κράτους. Αντί για μια τέτοιου τύπου μονομερή εναντίωση στην υποχρεωτικότητα θα ήταν πολύ καλύτερη η αμείλικτη κριτική της συνολικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, η οποία περιλαμβάνει την εμβολιαστική πολιτική και στην πραγματικότητα δεν επιτυγχάνει καν τον καθολικό εμβολιασμό των άνω των 60 αλλά λειτουργεί κατά βάση ιδεολογικά και εισπρακτικά, μια κριτική που πρέπει να συνοδεύεται από την ξεκάθαρη τοποθέτηση υπέρ των εμβολίων, την υποστήριξη του εμβολιασμού ως ταξικής συλλογικής ανάγκης και επιλογής, η οποία αντιτίθεται, όπως έγραψα, τόσο στην κρατική πολιτική όσο στην ατομική επιλογή της άρνησης.
4. Η κριτική της επιστήμης μπορεί κάλλιστα να έχει αντιδραστικό περιεχόμενο και εκεί έχουν συναντηθεί ιστορικά οι ακροδεξιοί με κομμάτια της αριστεράς και του ατομικιστικού αναρχισμού που επικαλούνται τις «παραδοσιακές μορφές γνώσης» και απορρίπτουν συνολικά τον «ορθολογισμό», και όχι απλώς τον εργαλειακό καπιταλιστικό ορθολογισμό, χάριν της παράδοσης, της θρησκείας, της «ιθαγενικής εμπειρίας» που εξιδανικεύεται, της «φύσης και της αυθεντικότητας» έναντι του «σύγχρονου τρόπου ζωής και της διαφθοράς του» κ.ο.κ. (βλ. την περίπτωση του «οικοφασισμού» καθώς και την ένταξη αναρχικών στο φασιστικό ρεύμα την περίοδο του μεσοπολέμου).
5. Παρότι πράγματι οι αναστολές εργασίας χρησιμοποιούνται ως ένα ακόμα εργαλείο για την αναδιάρθρωση της δημόσιας υγείας, πρέπει να αναγνωρίσουμε ορισμένα πράγματα:
- οι αγώνες των υπό αναστολή όχι μόνο δεν κινήθηκαν προς την κατεύθυνση της συνολικής ενίσχυσης του συστήματος υγείας αλλά αντιθέτως εισήλθαν όλο και περισσότερο στη σφαίρα του κινήματος των αρνητών της πανδημίας. Αυτό έχει να κάνει με τους λόγους πίσω από την άρνηση του εμβολιασμού.
- Το γεγονός ότι ένα κομμάτι των εργαζόμενων κινητοποιήθηκε με κίνδυνο να χάσει τη δουλειά του μόνο και μόνο για το ζήτημα του εμβολιασμού ως ατομικής επιλογής ενώ αντιθέτως δεν έκανε κάτι τέτοιο όταν διακυβευόταν το προηγούμενο διάστημα συνολικά το ζήτημα της ενίσχυσης της δημόσιας υγείας αναδεικνύει το περιεχόμενο αυτής της άρνησης.
- Συνεπώς, το γεγονός ότι ένα κομμάτι των εργαζόμενων κινητοποιείται δεν σημαίνει ότι ο αγώνας του έχει ταξικό περιεχόμενο και αυτό είναι ξεκάθαρο στη δεδομένη περίπτωση. Με άλλα λόγια, έχει διαφανεί ότι ο αγώνας των υπό αναστολή δεν έχει καμία δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε αγώνα για την ενίσχυση συνολικά του συστήματος υγείας, αν παραμείνει μια μονοθεματική κινητοποίηση εναντίον της υποχρεωτικότητας και δεν αποτελέσει κομμάτι ενός ευρύτερου αγώνα που θα έχει απορρίψει ξεκάθαρα την αντιεμβολιαστική ιδεολογία.
6. Απάντηση στη χρήση του εργαλείου της υποχρεωτικότητας από την κυβέρνηση θα μπορούσε να δοθεί με τη σαφή και ξεκάθαρη τοποθέτηση από τη σκοπιά των συλλογικοτήτων εντός των χώρων εργασίας υπέρ του εμβολιασμού και με την παρότρυνση των συναδέλφων τους προς αυτόν ως ζήτημα ταξικής ανάγκης και επιλογής. Σε καμία περίπτωση δεν είναι απάντηση η πελατειακού τύπου στάση των συνδικαλιστών, οι οποίοι προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν αυτούς που αντιπροσωπεύουν, αποφεύγουν να πάρουν θέση πάνω σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που δημιουργούν αντιπαραθέσεις (π.χ. όσον αφορά την κριτική του εθνικισμού και του ρατσισμού εκτός από το ζήτημα του εμβολιασμού). Η σκοπιά του προλεταριάτου δεν ταυτίζεται με τις άμεσες ιδέες των μεμονωμένων εργαζόμενων ή μερίδας αυτών, που ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι τίποτα πέρα από την καπιταλιστική ιδεολογία περί ατομικής ελευθερίας. Η σκοπιά του προλεταριάτου προσδιορίζεται μέσα στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και ενάντια στον καθορισμένο τρόπο ύπαρξης του ατόμου, ενάντια στις αλλοτριωμένες μορφές συλλογικής ύπαρξης των διαχωρισμένων ατόμων και της εργατικής τάξης ως κοινωνιολογικής κατηγορίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Το γεγονός ότι το κράτος εκμεταλλεύεται την ατομικιστική εν τέλει εναντίωση των ανεμβολίαστων υγειονομικών για να προχωρήσει σε απολύσεις και να προωθήσει την αναδιάρθρωση του ΕΣΥ πρέπει να καταγγελθεί και να αντιπαλευτεί μέσω των αγώνων των εργαζομένων, οι οποίοι όμως θα είναι ταυτόχρονα ξεκάθαροι ως προς την συλλογική αναγκαιότητα και επιλογή του εμβολιασμού. Ενίσχυση του συστήματος υγείας για την ικανοποίηση των προλεταριακών αναγκών, όχι στις απολύσεις, καθολική και παγκόσμια πρόσβαση στα εμβόλια ως κομμάτι της ικανοποίησης των αναγκών μας πρέπει να είναι τα συνθήματα του αγώνα.
7. Η αντίληψη περί της αναγκαιότητας του εμβολιασμού δεν αποτελεί κάποια τάχα ιδεολογική θέση εναντίον των ανεμβολίαστων. Αποτελεί θέση υπέρ των συλλογικών ταξικών συμφερόντων και αναγκών για υγεία και ζωή απέναντι στη σκοπιά του απομονωμένου ατόμου και των αλλοτριωμένων μορφών συλλογικότητας στις οποίες αυτό εντάσσεται, όπως λ.χ., μεταξύ άλλων, οι θρησκευτικές και οι new age σέχτες…
8. Όσον αφορά τέλος το επιχείρημα περί της υποχρεωτικότητας ή των πιστοποιητικών ως μέσων πειθάρχησης, μπορεί πράγματι να αποτελούν μέσα πίεσης για τον εμβολιασμό καθώς και ιδεολογικά εργαλεία για τη νομιμοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης για την πανδημία. Δεν αποτελούν ωστόσο κάποια τομή στην ούτως ή άλλως γενικευμένη επιτήρηση στην παραγωγή και την κατανάλωση τις τελευταίες δεκαετίες, ως προς τη συλλογή δεδομένων. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς ακριβώς συμβάλλουν στην πειθάρχηση της εργασίας εντός της εργασιακής διαδικασίας, ενώ ως προς την κατανάλωση και τη φαρμακευτική διαφήμιση φαίνονται παντελώς περιττά, δεδομένης της απίστευτης πληθώρας δεδομένων που συλλέγουν καθημερινά και εθελοντικά στο διαδίκτυο οι επιχειρήσεις. Όσον αφορά την τηλε-εργασία, δεν είναι καθόλου προτιμητέα από τα αφεντικά, όπως έχει φανεί ξεκάθαρα το τελευταίο διάστημα εκτός από συγκεκριμένους κλάδους και περιπτώσεις. Ως προς την επιτήρηση της κίνησης των πληθυσμών, η ταυτότητα και το διαβατήριο (ενάντια στα οποία και υπέρ της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων χωρίς χαρτιά δεν είδαμε κάποιο μαζικό κίνημα από την πλειονότητα των αντιεμβολιαστών και των αρνητών) είναι πολύ πιο σημαντικά μέσα ελέγχου και απαγόρευσης της ελευθερίας κίνησης σε σχέση με τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Τα πρώτα δεν μπορείς βέβαια να τα αποκτήσεις αν το επιλέξεις, σε αντίθεση με τα τελευταία.
Η. Η αναγκαία πολεμική ενάντια στο αντιδραστικό κίνημα των αντιεμβολιαστών και των αρνητών της πανδημίας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο επίθεση ηθικού ή άλλου τύπου στους ανεμβολίαστους ως κοινωνική κατηγορία, παρότι οι αρνητές επιδιώκουν να την παρουσιάσουν διαστρεβλωμένα ως τέτοια ή ακόμα χειρότερα (και απολύτως ψευδώς) ως στήριξη της κρατικής πολιτικής και σύμπλευση με τους υποστηρικτές της. Αποτελεί αναγκαίο συμπλήρωμα της απολύτως απαραίτητης αμείλικτης πολεμικής ενάντια στη δολοφονική κρατική διαχείριση της πανδημίας.
Θ. Σαν τελευταίο σχόλιο να πω ότι το κίνημα της άρνησης και της εναντίωσης στον εμβολιασμό δεν περιορίζεται στην ακροδεξιά, όπως το κείμενο των Κινήσεων για την Ταξική Αυτονομία αφήνει να εννοηθεί. Η απόπειρα συμφιλίωσης αγεφύρωτων αντιφάσεων δεν βοήθησε ποτέ στη διάλυση της σύγχυσης και συνεπώς στην ισχυροποίηση του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος.
Τα παραπάνω σχόλια γράφτηκαν με πνεύμα συντροφικού διαλόγου και όχι ως πολεμική, και ελπίζω να μην εκληφθούν έτσι.
το επόμενο κείμενο στην επόμενη σελίδα >>