Στις 08/02 το κλαδικό Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών – Πληροφορικής (ΣΕΤΗΠ) πραγματοποιήσε 24-ώρη απεργία στις εταιρίες Webhelp, TTEC, Foundever, Cosmote E-value καθώς και στην Teleperformance, η οποία απασχολεί περίπου 12.000 εργαζόμενους και εργαζόμενες με πολυεθνική προέλευση και κυρίως με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μέσω ιδιωτικών εταιρειών απασχόλησης. Τα αιτήματα αφορούσαν την θέσπιση συμβάσεων αορίστου χρόνου, ουσιαστικές αυξήσεις, και κατάργηση της βίζας “ειδικού σκοπού” μέσω της άμεσης χορήγησης βίζας εργασίας. Το τελευταίο είναι κομβικής σημασίας για πολλούς εργαζόμενους, καθώς η ανανέωση της βίζας, και άρα η «νόμιμη» παραμονή τους στην χώρα, εξαρτάται με την συνέχιση ή μη της εργασίας τους στο εκάστοτε call center.
Η απεργία και οι κινητοποιήσεις είχαν μαζική απήχηση στους συγκεκριμένους χώρους δουλειάς και σε συνδυασμό με την απροθυμία των διοικήσεων να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εργαζομένων, οδήγησε το σωματείο να κηρύξει και δεύτερη 24-ώρη απεργία στις 19/02. Και αυτή είχε αρκετή συμμετοχή και παλμό με τους εργαζόμενους να καταλήγουν έξω από το Υπουργείο Εργασίας.
Μάλιστα, ανάμεσα στις δύο απεργίες οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες της Teleperformance ίδρυσαν επιχειρησιακό σωματείο, το ΣΕΤΕΠ (Συνδικάτο Εργαζομένων στην Teleperformance).
Η συγκεκριμένη εταιρία, μετά την δεύτερη απεργία προχώρησε σε μήνυση κατά του ΣΕΤΗΠ με βασικό επιχείρημα ότι το σωματείο δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τους εργαζόμενους της πολυεθνικής επειδή δεν έχουν εγγραφεί στο ΓΕΜΗΣΟΕ (Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων).
Αγώνας σταθμός
Θέλουμε να σταθούμε στο πόσο σημαντική είναι η οργάνωση ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών σε σωματεία, που οργανώνουν μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Είναι από τις λίγες φορές, σε επίπεδο πόλης, γιατί στην επαρχεία έχουν υπάρξει αντίστοιχές κινήσεις, π.χ. στην Μανωλάδα, όπου τα σωματεία καταφέρνουν να συνδεθούν με την πολυεθνική εργατική τάξη και από κοινού να χαράξουν ένα πλαίσιο διεκδικήσεων και αγώνα. Το αίτημα «χαρτιά στους μετανάστες» γειώνεται μέσα από τα σωματεία των τηλεφωνητών και γίνεται μοχλός πίεσης προς τα αφεντικά αυτών των μεγάλων πολυεθνικών. Είναι εφικτός λοιπόν ο κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών εργατριών, σύνθημα και διακήρυξη που πολύ συχνά ακούγεται από φορείς του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά σχεδόν ποτέ δεν υλοποιείται, με συνέπεια και σταθερότητα.
Στις μεγάλες δυσκολίες που απαντώνται κατά την προσπάθεια συμπόρευσης ντόπιων εργαζομένων με μετανάστ(ρι)ες έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι πάρα πολλές τηλεφωνήτριες σε αυτές τις πολυεθνικές τηλεργάζονται. Με λίγα λόγια ένα κομμάτι του εργατικού δυναμικού είναι κλεισμένο στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού του δουλεύοντας ίσως και πολύ παραπάνω του οχταώρου, χωρίς να παίρνουν υπερωρίες, και χωρίς την άμεση επαφή με τους υπόλοιπούς συναδέλφους του. Άλλωστε έχουμε μιλήσει αναλυτικά για αυτές τις δυσκολίες στην μπροσούρα μας για την τηλεργασία (https://taksiki-autonomia.net/simiwseis_panw_stin_tilergasia/ ).
Φαντάζει δύσκολο, εάν όχι ακατόρθωτο, αυτοί οι άνθρωποι να οργανωθούν με τις υπόλοιπές εργαζόμενες και να διεκδικήσουν το οτιδήποτε. Και όμως! Όχι μόνο κατάφεραν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του σωματείου, και να κατέβουν σε απεργία, αλλά οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες της Teleperformance ίδρυσαν επιχειρησιακό σωματείο. Είναι μια κίνηση κομβική, μιας και η συγκεκριμένη πολυεθνική, όπως αναφέρθηκε, απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους και εργαζόμενες στην Ελλάδα, και καλύπτει μια ανάγκη των εργατριών για μεγαλύτερη εξειδίκευση των αιτημάτων και του σχεδίου πάλης σε επίπεδο επιχείρησης, μια δουλειά που το κλαδικό σωματείο δεν μπορεί να επιτελέσει με τόση ακρίβεια, λόγω του εύρους δράσης του.
Αυτές οι απεργίες, οι στάσεις, εργασίας, η ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου, ο κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστριών, με την προοπτική μάλιστα συντονισμού με τους συναδέλφους τους από άλλα μέρη του κόσμου όπου υπάρχουν παραρτήματα αυτών των πολυεθνικών δεν έγιναν μέσα σε μια μέρα. Η υπόγεια δουλειά του ΣΕΤΗΠ διασταυρώθηκε με την μαχητικότητα που έδειξαν τις τελευταίες μέρες οι μετανάστ(ρι)ες τηλεφωνητές. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, που προέρχονται επί τω πλείστων από την Τυνησία και άλλες γαλλόφωνες χώρες κυρίως της Αφρικής, πήραν τον αγώνα στα χέρια τους, στέκονται με αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για λογαριασμό όλης της εργατικής τάξης.
Αυτοί οι αγώνες είναι σημαντικοί. Γιατί δείχνουν πως όταν οι εργάτες και οι εργάτριες, ανεξαρτήτου εθνικότητας, ενώνονται και παλεύουν οργανωμένα, μπορούν να καταφέρουν σπουδαία πράγματα. Γιατί, παρά τα εμπόδια που θέτει σήμερα η τηλεργασία, οι εργαζόμενοι/ες στα τηλεφωνικά κέντρα κατάφεραν να δημιουργήσουν δίαυλους επικοινωνίας και πεδία παρέμβασης. Γιατί φαίνεται στην πράξη ότι η δουλειά μυρμυγκιού ενός σωματείου, μακριά από συμβολικές κινήσεις και τουφεκιές του αέρα για τα μάτια του κόσμου, φέρνει αποτελέσματα. Γιατί, τα μέχρι τώρα βήματα που έχουν μετρήσει οι τηλεφωνητές αυτών των πολυεθνικών, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλη την εργατική τάξη. Γιατί, έτσι χαράσσεται ο μακρύς και γεμάτος στροφές και εμπόδια δρόμος για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
