Μια νέα οξεία πολεμική διεξάγεται στη χώρα στο μέτωπο του δημόσιου λόγου, πάνω στις έννοιες: «διχασμός» και «ενότητα».
Όσοι είναι υπέρ του διχασμού υποστηρίζουν ότι η βασική αναλυτική μέθοδος των κοινωνικών φαινομένων στη φάση της όξυνσης τους, είναι ότι “το ένα χωρίζεται στα δύο”, ενώ όσοι είναι υπέρ της ενότητας υποστηρίζουν ότι “τα δύο συγχωνεύονται στο ένα”.
Όσοι είναι υπέρ της ενότητας μιλάνε επίσης για κοινωνική «ειρήνη» (μεταξύ εργατών και αφεντικών), για τάξη (με λιγότερους ή περισσότερους μπάτσους), για δημοκρατία (του κεφαλαίου), για μένουμε σπίτι («ενεργοί» ή θα «λογαριαστούμε μετά») και για εθνική γραμμή (ενάντια σε Τουρκία και γειτονικά κράτη).
Όσοι είναι υπέρ του διχασμού μιλάνε αντίθετα για Τάξεις και για Ταξικό πόλεμο ενάντια στα Αφεντικά, για Άμεση Δημοκρατία, για Βγαίνουμε στο Δρόμο και για Διεθνιστική Αλληλεγγύη των Εκμεταλλευόμενων όλων των χωρών.
Αυτή η διαμάχη είναι ένας αγώνας ανάμεσα σε δύο αντιλήψεις του κόσμου: Την αστική αντίληψη (με τις δεξιές και αριστερές εκδοχές της) και την ανταγωνιστική προς το κεφάλαιο αντίληψη.
Αυτή η πολεμική αντανακλά σε γλωσσικό και ιδεολογικό επίπεδο τους οξείς και πολύπλοκους κοινωνικούς ανταγωνισμούς που διεξάγονται στη χώρα και στον κόσμο σήμερα.
απόσπασμα από την εφημερίδα “Διαλεκτική”, Ν. Σμύρνη, βράδυ 9/3/2021