Η προκήρυξη που μοιράστηκε κατα την διάρκεια του 5ήμερου φεστιβάλ.
Η συλλογικότητα ΚΤΑ δημιουργήθηκε πριν 5 χρόνια μετά από ένα κάλεσμα για συζήτηση, που απεύθυναν σύντροφοι, που είχαν συμμετάσχει στον κύκλο αγώνα 2006- 2013 και βρέθηκαν να αποτελούν κομμάτι μιας διαδικασίας κριτικής αποτίμησής του. Οι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, που αποτέλεσαν και την πρώτη μαγιά της διαδικασίας, προέρχονταν από διάφορες κοινωνικές και πολιτικές εμπειρίες (συνελεύσεις γειτονιάς, εργατικές συλλογικότητες, αντιφασιστικές ομάδες, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, κλπ), η κοινή εμπειρία των περισσότερων ωστόσο, υπήρξαν οι φοιτητικές καταλήψεις του 2011. Η πρώτη πολιτική δραστηριότητα της διαδικασίας ήταν η προσπάθεια να συγκροτήσει μια κοινή άποψη πάνω σε τρία ζητήματα, που ήδη είχαν τεθεί στο κάλεσμα: το πρώτο αφορούσε μια γενική χαρτογράφηση του πολιτικού πλαισίου εντός του οποίου θα κινούνταν η διαδικασία, το δεύτερο ήταν μια εκτίμηση της κατάστασης του κινήματος και του κοινωνικού ανταγωνισμού στη συγκυρία και το τρίτο ήταν ο καθορισμός του χαρακτήρα της διαδικασίας, που θέλαμε να συγκροτήσουμε.
Οι κοινές θέσεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα, αποτέλεσαν και το πρώτο δημόσιο κείμενο της διαδικασίας[1]. Η ανάγνωση της συγκυρίας που κάναμε, επικεντρωνόταν στο ότι η ελληνική οικονομία, έδειχνε ήδη σημεία αναστροφής του κύκλου της ύφεσης που είχε ήδη κρατήσει πάνω από δέκα χρόνια, βρισκόταν και θα εξακολουθούσε να βρίσκεται εντός ενός ασφυκτικού δημοσιονομικού πλαισίου και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, εκπροσωπώντας τα πιο επιθετικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου, ήρθε να ολοκληρώσει την επίθεση στους εκμεταλλευόμενους, που είχαν ήδη εγκαινιάσει και βαθύνει οι προηγούμενες κυβερνήσεις: ιδιωτικοποιήσεις, χτύπημα στη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων, περαιτέρω μείωση των κοινωνικών δαπανών. Σε αυτό θα την βοηθούσε η κατάσταση του ανταγωνισμού στις αρχές του 2020: ένα κίνημα κατακερματισμένο, ο κόσμος απογοητευμένος και μέσα στα σπίτια του, η ανάδυση ενός νέου κυνισμού όχι απλώς αποδοχής, αλλά και προσπάθειας εκμετάλλευσης των νέων συνθηκών για όσους κι όσες μπορούσαν. Εντός αυτής της πραγματικότητας, εμείς καλούμαστε να βάλουμε πάλι τους αγώνες στο κέντρο του ενδιαφέροντος μας, να προσπαθήσουμε να ανασυστήσουμε ή να δημιουργήσουμε νέες κοινότητες αγώνα, να παίρνουμε ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις αναλύοντας την κατάσταση, ειδικά σε στιγμές κρίσης.
Μια τέτοια στιγμή, από αυτές που η κριτική σκέψη αντιμετωπίζει την σοβαρή πιθανότητα της παράλυσης, δεν άργησε να εμφανιστεί, λίγο μετά την πρώτη εμφάνιση της διαδικασίας στο δημόσιο χώρo. Και αυτή ήταν η πανδημία, τα lockdowns και η υγειονομική κρίση που προκάλεσε.
Είναι δύσκολο ακόμα και να εκθέσουμε σήμερα το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα της περιόδου, όπως και το κλίμα στο ανταγωνιστικό κίνημα, που διαμορφώθηκε από καταστάσεις πρωτόγνωρες για όλους. Ξεχνάμε σήμερα, ότι στην αρχική περίοδο τα διλήμματα αν όντως υπάρχει ο ιός Covid-19 ή όχι, αν τα κράτη παγκόσμια βρήκαν την ευκαιρία να εμπεδώσουν καταστάσεις τύπου 1984 με τα λοκ ντάουν, ή αν απλώς αυτή ήταν η έσχατη λύση, που επέλεξαν μπροστά στην γύμνια των δημόσιων συστημάτων περίθαλψης, όπως και το αν η πανδημία υπήρξε μια κατασκευή σκοτεινών δυνάμεων, ή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, όπως έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, δεν ήταν περιθωριακά, αλλά στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης. Ξεχνάμε ακόμα και τις απαντήσεις που υιοθέτησε μεγάλο μέρος του κινήματος, απέναντι σ’ αυτά. Όπως και να έχει, για μια συλλογικότητα και δη νέα, όπως οι ΚΤΑ, υπήρξε ζωτικής σημασίας, να θέσουμε τα πραγματικά επίδικα της περιόδου, τόσο στο ανταγωνιστικό κίνημα, όσο και στην τάξη, ή για να είμαστε πιο σεμνοί/ές, κατ’ αρχήν σ’ εκείνο το μέρος της εκμεταλλευόμενων, που είχαμε μαζί τους επικοινωνία. Δηλαδή που συναντούσαμε καθημερινά στη δουλειά μας και στους χώρους που κινούμαστε, στις συνελεύσεις και στις συλλογικότητες βάσεις, που συμμετέχουμε πέρα από τις ΚΤΑ.
Η πανδημία είναι αποτέλεσμα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, η απειλή για τις ζωές, ειδικά των πιο ευάλωτων από εμάς είναι πραγματική, το λοκ ντάουν είναι καταστροφικό, οι διεκδικήσεις μας τόσο για την υπεράσπιση, την επέκταση και την βάθυνση της δημόσιας υγείας είναι η μόνη λύση στην κατάσταση που έχει προκύψει, οι αγώνες μας ενάντια σε κράτος και αφεντικά δεν πρέπει να πάρουν αναβολή μέσα στα lockdowns. Με λίγες λέξεις αυτά έγραφε η πρώτη προκήρυξη που γράψαμε και μοιράσαμε με τίτλο «Να σταθούμε όρθιοι και όρθιες σ’ έναν κόσμο που γυρίζει ανάποδα»[2].
Ωστόσο παρόλο που αναγνωρίζαμε ότι δεν ήταν αμελητέο το ζήτημα να πάρουμε μια θέση που πατάει στα πόδια της, το βασικότερο ζήτημα για μας ήταν, αυτή την θέση να προσπαθήσουμε να την μετασχηματίσουμε σε πρακτικές επιβίωσης και αγώνα μέσα στην υγειονομική κρίση, θέτοντας κάθε φορά τα πραγματικά ζητήματα για τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης. Καταρχήν εστιάσαμε στο πρώτο, μοιράζοντας προκηρύξεις σε πλατείες, μέσα σε συρμούς του μετρό, κλπ. Δεύτερο κάναμε μια αρκετά μαζική δημόσια συζήτηση μετά τα πρώτο lockdown, τον Ιούνιο του 2020. Τρίτο συμμετείχαμε στις διαδηλώσεις της περιόδου. Τέταρτο εστιάσαμε στην μορφή της τηλεργασίας, ως κυρίαρχη μορφή εργασιακής σχέσης στην διάρκεια της πανδημίας, στα ζητήματα που μας έβαζε και στους αγώνες εναντίον της[3]. Πέμπτο, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια συλλογικής θεωρητικής δουλειάς και έρευνας για το πώς θα μετασχηματίσει τον καπιταλιστικό κόσμο η υγειονομική κρίση. Τέλος κι ενώ το δεύτερο κύμα της πανδημίας, σάρωνε όλα τα αφηγήματα της επιτυχημένης διαχείρισης της, που κυκλοφορούσε το ελληνικό κράτος, σκορπώντας πόνο και θάνατο, καλέσαμε συλλογικότητες, υγειονομικούς εργαζομένους και σ/φους ώστε να σχεδιάσουμε από κοινού και να υλοποιήσουμε μια καμπάνια παρέμβασης ενάντια στους υγειονομικούς αποκλεισμούς («Υγεία χωρίς αποκλεισμούς»).
Αξίζει να πούμε δύο πράγματα παραπάνω γι’ αυτή την πρωτοβουλία, επειδή αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στους αγώνες μας ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας. Ο σκοπός μας ήταν να ανοίξουμε μια συζήτηση μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα, μαζί με διαδικασίες που μοιραζόμασταν κοινές αντιλήψεις και να αναλάβουμε από κοινού μια πολιτική δραστηριότητα ανοίγματος μέσα από παρεμβάσεις στους χώρους της δημόσιας περίθαλψης, σε εργαζόμενους και ασθενείς, επικεντρώνοντας σε τρία ζητήματα: «α) να αναδείξουμε την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, β) να ανοίξουμε ευρύτερα το ζήτημα της υγείας, ως ένα σύνολο κοινωνικών σχέσεων, με την έννοια τόσο του ρόλου, που παίζει στην κοινωνική αναπαραγωγή μας αλλά και στις σχέσεις που αναπτύσσουμε ως χρήστες- ασθενείς με τους υγειονομικούς, γ) να έρθουμε σε επαφή, χρήστριες και υγειονομικό προσωπικό, να ανταλλάξουμε εμπειρίες και ανησυχίες και αν τα καταφέρουμε, να αγωνιστούμε μαζί»[4].
Πράγματι δουλεύοντας εντατικά για αρκετό καιρό, σύντροφοι και συντρόφισσες μεμονωμένοι ή από τις 10 πολιτικές διαδικασίες που συμμετείχαν στην καμπάνια, ήρθαμε σε επαφή με πρωτοβάθμια σωματεία υγειονομικών και συλλογικότητες υγειονομικών και χρηστών που αγωνίζονται μέσα στους χώρους υγείας και σταθήκαμε αλληλέγγυοι στους αγώνες τους, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε το ζήτημα των ποικίλων αποκλεισμών από το δημόσιο σύστημα περίθαλψης λόγω φτώχειας, εθνικής ταυτότητας, φύλου, σεξουαλικών προσανατολισμών κλπ, και να αμφισβητήσουμε έμπρακτα την κρατική διαχείριση της πανδημίας σε όσα περισσότερα επίπεδα μπορούσαμε. Η καμπάνια κορυφώθηκε με μια μικρή πορεία στον Ευαγγελισμό και προς το άλσος Παγκρατίου, αφού είχε προηγηθεί μια δημόσια συζήτηση στο Βύρωνα. Αντιγράφουμε από το κείμενο απολογισμού της καμπάνιας[5]:
«Ανάμεσα στις πολλές παρεμβάσεις μας στους χώρους υγείας κρατάμε ως σημαντική τη συμμετοχή στη διαμαρτυρία των εργαζομένων του Ευαγγελισμού ενάντια στην τιμωρητική στέρηση μισθού, που επέβαλλε η διοίκηση του νοσοκομείου, σε δύο εργαζόμενους που τόλμησαν να αμφισβητήσουν δημόσια τη διαχείριση της πανδημίας εκ μέρους της. Εξίσου σημαντική ήταν η από κοινού διοργάνωση με την Συνέλευση Χρηστών της ΤΟΜΥ Κεραμεικού στα Πετράλωνα την Τρίτη 01/06/21, πορείας διαμαρτυρίας για την ενίσχυση των δομών της πρωτοβάθμιας υγείας της περιοχής, όπου βρήκαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με ένα αγωνιστικό σώμα χρηστών υπηρεσιών και να στηρίξουμε τον αγώνα που γίνεται σ αυτή την γειτονιά τα τελευταία δύο χρόνια».
Από τις αρχές του 22 κι ενώ η υγειονομική κρίση εξακολουθούσε να απαιτεί φόρους αίματος των πιο αδύναμων, τα κράτη παγκόσμια, έχοντας καταφέρει να επιβάλλουν την πολιτική του υποχρεωτικού εμβολιασμού, αποφασίζουν να ανοίξουν την παραγωγή και την οικονομία, υπό το βάρος της οικονομικής ύφεσης που συμπλήρωνε ήδη δύο χρόνια. Είχε προηγηθεί η εισβολή του ρωσικού κράτους στην Ουκρανία, που επέτεινε ανάμεσα στα άλλα το ενεργειακό πρόβλημα στην Ευρώπη και η κρίση στις αλυσίδες εφοδιασμού, τόσο από τους εργατικούς αγώνες που απαιτούσαν να πάρουν πίσω ότι δικαιούνταν μετά από δύο χρόνια παγώματος του ανταγωνισμού, όσο και από την αδυναμία των αφεντικών να επανεκκινήσουν την παραγωγή και την κυκλοφορία των εμπορευμάτων από το σημείο που είχε σταματήσει δύο χρόνια πριν.
Συνοπτικά μιλώντας το φάντασμα του πληθωρισμού που είχε ανακηρυχθεί ως ο κυριότερος εχθρός της καπιταλιστικής ιδεολογίας ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 70, έκανε την επανεμφάνιση του και οι πιο απτές μορφές του για τους/τις εκμεταλλευόμενους/- ες ήταν η αύξηση του κόστους της καθημερινής ζωής. Στις ΚΤΑ συζητήσαμε πολύ πάνω σε αυτό το ζήτημα, διακρίνοντας όχι απλώς την σημασία του για τις ζωές μας και για τις ζωές των εκμεταλλευόμενων συνολικά την συγκεκριμένη συγκυρία μετά την πανδημία, αλλά και για την δυναμική, που έμοιαζε να προσλαμβάνει ως καθοριστικό στοιχείο του μεταπανδημικού καπιταλιστικού κόσμου. Διακρίνοντας παράλληλα την ευκαιρία που βρήκαν τα αφεντικά, να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες μας, με πρόσχημα την ενεργειακή κρίση και την κρίση των εφοδιαστικών αλυσίδων, αφού οι αυξήσεις στα κάθε είδους προϊόντα, ήταν πολλαπλάσιες από αυτές που αντιστοιχούσαν στις παροδικές ή όχι, επιδράσεις αυτών των παραγόντων.
Το μείζον ερώτημα ήταν πώς να ανοίξουμε αυτό το ζήτημα στην καθημερινότητα μας με τρόπο που αφενός θα αναδεικνύει τους βασικούς υπεύθυνους και αφετέρου θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε και να ενισχύσουμε συμπεριφορές αντίστασης και άρνησης της ακρίβειας μέσα στην τάξη. Αυτή την περίοδο, συμμετείχαμε σε ένα συντονισμό πολιτικών διαδικασιών και συνελεύσεων που έθετε το ζήτημα με γενικές παρεμβάσεις και κορυφώθηκε με μια αξιοπρεπή συμμετοχή στην Πρωτομαγιάτικη πορεία πίσω από ένα πανό με το σύνθημα: «Οι τιμές θα πέσουν, οι μισθοί θα ανέβουν, μόνο με αγώνες», η οποία όμως τερματίστηκε μετά από αυτή την παρέμβαση.
Στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, παρότι το πρόβλημα ήταν υπαρκτό, χτυπούσε και χτυπάει την βιολογική ρίζα της τάξης και προφανώς και του συλλογικού πολιτικού υποκειμένου κι αυτό γινόταν αντιληπτό, η μόνο παρέμβαση που επιλεγόταν ήταν οι ανακοινώσεις καταγγελίας, οι γενικές διακηρύξεις κριτικής στην κυβέρνηση, ενίοτε και στα αφεντικά κάποιου κλάδου (όπως και σήμερα). Αυτή ήταν η γενική πολιτική πρακτική από την κοινοβουλευτική αριστερά μέχρι τον αναρχικό χώρο, αν εξαιρέσουμε κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες απαλλοτρίωσης σούπερ μάρκετ και μοιράσματος των προϊόντων στη γύρω περιοχή, αποσπασματικές και με ακτιβίστικο χαρακτήρα σε κάθε περίπτωση. Εμάς αντίθετα μας απασχολούσε μια πιο συστηματική προσπάθεια έμπρακτης ανάδειξης του ζητήματος, που θα ενέπλεκε κι ένα κομμάτι της τάξης.
Σ’ αυτό το πλαίσιο ήμασταν εξοικειωμένοι με τον αγώνα που έδιναν για χρόνια συλλογικότητες των ανατολικών συνοικιών της πόλης, κυρίως η Συνέλευση Αδιαμεσολάβητης Δράσης ΒΚΠΖ, που παρέμβαινε στα σούπερ μάρκετ (s/m) της περιοχής και επιχειρούσε προσπάθειες αυτομείωση των τιμών για κάποια προϊόντα, για τα μέλη της. Με δεδομένο ότι ένα σημαντικό σκέλος των επιπτώσεων της ακρίβειας στους/ στις εκμεταλλευόμενους/-ες, οφειλόταν στις υψηλές τιμές των τροφίμων και των υπόλοιπων προϊόντων των s/m, με δεδομένο το γεγονός ότι τα αφεντικά των s/m είχαν θησαυρίσει την περίοδο των lockdowns και τα κέρδη τους αυξανόταν διαρκώς, αφού εφάρμοζαν επιθετικά την πολιτική του πληθωρισμού πατώντας πάνω στις καθημερινές μας ανάγκες και ξεζουμίζοντας τις εργαζόμενες τους και με δεδομένο ότι αυτός ο τομέας αφορά στην κυριολεξία το σύνολο της τάξης, με δεδομένη επίσης την εμπειρία που υπήρχε ήδη στο κίνημα, όπως αναφέραμε και πριν, αποφασίσαμε να εστιάσουμε τις προσπάθειες μας ενάντια στην ακρίβεια στο συγκεκριμένο τομέα. Απευθυνθήκαμε πάλι σε πολιτικές διαδικασίες που είχαν ασχοληθεί με το ζήτημα και προτείναμε παρεμβάσεις αυτομείωσης στις τιμές των s/m, με μπλοκάρισμα των ταμείων τους και απαίτηση μείωσης των τιμών στον τελικό λογαριασμό για όσους κι όσες ψώνιζαν εκείνη την ώρα και για όλη την χρονική διάρκεια της παρέμβασης (1-2 ώρες συνήθως).
Η πρώτη από αυτές τις παρεμβάσεις έγινε στην Κυψέλη το Φλεβάρη του 2023. Ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και διδακτική για μας. Ανάμεσα στα άλλα επειδή αυτό που λέμε καμιά φορά στις διαδηλώσεις μας: «ο κόσμος μας επευφημούσε» και εννοούμε ότι βγήκαν 2-3 άνθρωποι σε 2-3 μπαλκόνια και μας χειροκροτούσαν, εδώ πήρε άλλο νόημα. Το πραγματικό. Ο κόσμος εδώ, απλοί καθημερινοί άνθρωποι όπως εμείς, προφανώς στην ίδια (ή περίπου) ταξική κατάσταση αλλά ανοργάνωτοι πολιτικά, ανεξαρτήτου ηλικίας, συμμετείχαν στην παρέμβαση μας, στρέφονταν ενάντια στα αφεντικά και στους υπευθύνους των s/m, απαιτούσαν και πήραν σε κάποιες περιπτώσεις που πετύχαμε αυτομείωση στον τελικό λογαριασμό τους, από 6-10%. Συζητήσαμε αρκετά πάνω σε αυτές τις παρεμβάσεις μας. Κατανοούσαμε, μπορούσαμε να το δούμε, ότι πιάναμε το σφυγμό της κοινωνικής δυσαρέσκειας, βαθύνοντας και συστηματοποιώντάς τις. Δεν μας ενδιέφερε ένας πολιτικός ακτιβισμός για τις δάφνες των Εξαρχείων, μας ενδιέφερε να αποκτήσουμε κοινωνικά ριζώματα και να φτιάξουμε ένα καινούργιο παράδειγμα διεκδίκησης μέσα στην τάξη. Το να επιλέξουμε μια γειτονιά, που κατοικούσαν αρκετοί σύντροφοι μας και να προσπαθήσουμε να στήσουμε μια κοινότητα ανθρώπων με αυτό το σκοπό, σκεφτόμασταν ότι ήταν μια απόπειρα, που άξιζε τον κόπο στην συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Έτσι μετά από μια δημόσια εκδήλωση σε μια πλατεία της Κυψέλης, φτιάξαμε μαζί με άλλες διαδικασίες, την «Συνέλευση Πατήσια-Κυψέλη ενάντια στην ακρίβεια», από τοπικούς αγωνιστές και εκμεταλλευόμενους/-ες της περιοχής. Από κει και πέρα η ιστορία της παρέμβασης μας σ’ αυτό τον τομέα, είναι περισσότερο η ιστορία της θεωρητικο-πρακτικής δραστηριότητας αυτής της της διαδικασίας. Με ό,τι έχει πετύχει κι ό,τι δεν έχει πετύχει μέχρι τώρα.
Το ζήτημα της εργασίας και των αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική εργασία, υπήρξε κεντρικής σημασίας από τη συγκρότηση μας. Όχι ως ακαδημαϊκή ενασχόληση, αλλά ως καθοριστική κοινωνική παράμετρος της καθημερινότητας μας. Πέρα από το γεγονός ότι οι σ/φοι και σ/φισσες της ομάδας προσπαθούν να συγκροτήσουν κοινότητες αγώνα και σωματεία μέσα στους χώρους δουλειάς τους, ή συμμετέχουν σε ήδη υπαρκτές κοινότητες αγώνα, μας ενδιαφέρει ταυτόχρονα και η έρευνα για τον μετασχηματισμό της εργασιακής σχέσης και η διερεύνηση των αντιστάσεων, που ανταποκρίνονται σε αυτόν τον μετασχηματισμό. Είπαμε και πριν π.χ. ότι στη διάρκεια της πανδημίας μας απασχόλησε αρκετά η μορφή της τηλεργασίας και οι πιθανές αντιστάσεις, που μπορούν να αναπτυχθούν εναντίον της. Εξάλλου εδώ και καιρό διερευνούμε το ρόλο των συνδικαλιστικών μορφών σήμερα[6] και την δυνατότητα ενίσχυσης υγιών παραδειγμάτων, όπως τα σωματεία βάσης, ή υπέρβασης και συγκρότησης νέων κοινοτήτων αγώνα στους χώρους εργασίας, έξω από την μορφή συνδικάτο. Το σύνολο σχεδόν των μελών των ΚΤΑ εργάζεται με επισφαλείς συνθήκες εργασίας και μερικοί σύντροφοι και σ/φισσες δουλεύουν σε υπηρεσίες σχετιζόμενες με προγραμματισμό ή σε εταιρίες τηλεφωνικών κέντρων. Έτσι πριν από 1,5 χρόνο μετά από μια πρόσκληση που μας απευθύνθηκε από μια ομάδα πολιτικοποιημένων εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα, κάποιοι από τους οποίους βρισκόταν σε διαδικασίες κινητοποίησης στην εταιρία Teleperformance, συγκροτήθηκε από κοινού η πρωτοβουλία “Εργαζόμενοι–ες στα Τηλεφωνικά Κέντρα & την Πληροφορική”, με σκοπό να ενισχυθούν οι ήδη υπαρκτές αντιστάσεις που αναπτύσσονται σ’ αυτούς τους χώρους και πρώτα από όλα βέβαια η ήδη υπαρκτή κίνηση στη συγκεκριμένη εταιρία. Αξίζουν δύο λόγια παραπάνω γιατί η συλλογικότητα ΚΤΑ αντιλήφθηκε ως πολύ σημαντικό το συγκεκριμένο αγώνα (όπως λέει κι ένας σύντροφος μισοαστεία- μισοσοβαρά, παραπέμποντας στους αγώνες των Ιταλών καθ’ όλη την διάρκεια του μακρόσυρτου Ιταλικού Μάη: «η Teleperformance είναι η δική μας Fiat») και προσπάθησε να τον ενισχύσει με όλες τις δυνάμεις της.
Αρχικά αναφορικά με την πολυεθνική γαλλικών συμφερόντων TP και τις συνθήκες εργασίας σε αυτή. Αντιγράφουμε[7]: «Η TP Greece είναι θυγατρική της Γαλλικής πολυεθνικής Teleperformance η οποία αναλαμβάνει υπηρεσίες εξυπηρέτησης πελατών σε προϊόντα τεχνολογικών κολοσσών όπως η Apple, η Meta κ.α,… απασχολώντας πλέον περισσότερους από 13.000 εργαζόμενους και διαθέτοντας 13 υποκαταστήματα σε Πειραιά, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Χανιά…Η ανοδική πορεία και τα γιγαντιαία κέρδη της εταιρείας οφείλονται αποκλειστικά στην υπερ-εκμετάλλευση των χιλιάδων προλετάριων που εργάζονται καθημερινά υπό εντατικές συνθήκες – με διαδοχικές κλήσεις εξυπηρέτησης πελατών που δε σταματούν παρά στα 30’ διάλειμμα που δικαιούνται ημερησίως – με κυλιόμενα ωράρια και εργασία τα Σ/Κ και τις αργίες – με το καθημερινό άγχος της αξιολόγησης της απόδοσης τους, η οποία θεωρητικά θα κρίνει την ανανέωση της σύμβασης τους, αφού η εταιρεία ακολουθεί την τακτική των 3μηνων, 6μηνων ή ετήσιων ατομικών συμβάσεων, μέσω ενδιάμεσων γραφείων ενοικίασης εργαζομένων, υπεκφεύγοντας έτσι της νομικής της υποχρέωσης για μόνιμη πρόσληψη των μακροχρόνια εργαζομένων».
Πρόκειται λοιπόν για μια πολυεθνική εταιρία, που απασχολεί ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων με βραχυχρόνιες συμβάσεις σε καθεστώς τηλεργασίας. Πέραν της ελληνικής, μια από τις βασικές εθνικότητες των εργαζομένων είναι η τυνησιακή. Αυτοί οι εργαζόμενοι λοιπόν, εδώ και 1,5 χρόνο πήραν την κατάσταση στη χέρια τους και οργάνωσαν με μαζικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις που πραγματοποιούνται σε δύο γλώσσες, διαδικασίες αγωνιστικών κινητοποιήσεων με μορφή στάσεων εργασίας, απεργιών (7 σε ένα χρόνο), διαδηλώσεων, κ.α, με σκοπό αφενός την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας και αφετέρου το σπάσιμο των δουλεμπορικών συνθηκών, ειδικά αυτών που αφορούν τους αλλοδαπούς εργαζόμενους εκτός ΕΕ, όπου μόλις τελείωνε η σύμβαση τους, χάνανε και το δικαίωμα παραμονής στην χώρα. Και κατάφεραν πολλά.
H αποσύνδεση της βίζας ειδικού σκοπού από την σύμβαση εργασίας τους στην TP, η πλήξη του καθεστώτος των εργολαβιών που χρησιμοποιεί η TP, η ίδρυση πρωτοβάθμιου σωματείου στην εταιρεία που λίγο-πολύ λειτουργεί σε συνθήκες άμεσης δημοκρατίας, είναι μόνο μερικά αυτά.
Η συλλογικότητα ΚΤΑ αντιλήφθηκε ως σημαντικό τον αγώνα στην TP, όχι μόνο λόγω της μαχητικότητας που επέδειξε αυτή η πολυεθνική κοινότητα των απεργών, ούτε μόνο λόγω του ότι πρόκειται κατ’ ουσία για μια κινητοποίηση ενάντια στις νέες σχέσεις εργασίας. Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, κυρίως όμως γιατί μέσα σε μια συνθήκη αύξηση της πολεμικής έντασης μεταξύ των κρατών παγκόσμια, αναδεικνύει με τον πιο εκτυφλωτικό τρόπο, πώς πρέπει να τεθούν ξανά τα πραγματικά επίδικα της πολιτικής δραστηριότητας σ’ αυτή την συνθήκη: «τάξη εναντίον τάξης». Ένα παράδειγμα για το πως μπορεί να αλλάξει, με την επέκταση και τον πολλαπλασιασμό αυτών των παραδειγμάτων, την πορεία του κόσμου που οδεύει προς τη βαρβαρότητα ενός νέου πολέμου.
Στο κείμενο αυτό προφανώς δεν είχαμε σκοπό να εκθέσουμε μια αναλυτική και λεπτομερή παρουσίαση της πολιτικής δραστηριότητας των ΚΤΑ [8], αλλά τα σημαντικότερα ορόσημά της, τη λογική της πρακτικής παρέμβασή της στον κοινωνικό ανταγωνισμό, τις ιδέες, τις στάσεις και την γενικότερη τακτική και στρατηγική της μέσα στο κίνημα. Είναι προφανές ότι η παρουσίαση μας είναι συνοπτική, ελλειπής και σίγουρα όχι περιεκτική. Τόσο για τις δημόσιες παρεμβάσεις που κάναμε, όσο και για τα αποτελέσματα τους. Είναι ελλειπής επίσης στο κομμάτι που αφορά συλλογικά συμπεράσματα για την -μέχρι σήμερα- διαδρομή μας, ειδικά αναφορικά με την επίτευξη -μερική ή όχι- των στόχων που είχαμε θέσει εξαρχής, του επίπεδου ανάπτυξής μας, της εκτίμησης για την εμβέλεια του όποιου στίγματος έχουμε μέσα στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα και στους ανθρώπους που αγωνιζόμαστε μαζί. Δεν ήταν εξαρχής σκοπός αυτού του κειμένου να υπηρετήσει αυτούς του στόχους. Σκοπός του ήταν περισσότερο να αναδείξει αυτά που αναφέρουμε παραπάνω, με δύο λέξεις: τις σημαντικότερες συλλογικές πρωτοβουλίες μας και τους τρόπους που ξεδιπλώθηκαν. Είναι νομίζουμε καταρχήν, ενδεικτικές του χαρακτήρα της διαδικασίας, των προθέσεων μας, των επιδιώξεων μας, του τρόπου λειτουργίας μας και τελικά της προοπτικής που υπερασπιζόμαστε στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
ΚΤΑ | Κινήσεις για την Ταξική Αυτονομία
Ιούνιος 2025
[1] https://taksiki-autonomia.net/analisi-sigkirias/
[2] https://taksiki-autonomia.net/na_stathoume_orthioi_kai…/
[3] https://taksiki-autonomia.net/simiwseis_panw_stin…/
[4] Από το κείμενο: Πρόσκληση σε συμμετοχή σε πολιτική καμπάνια για το ζήτημα της υγείας
[5] https://taksiki-autonomia.net/ti-kaname-otan-to-spiti…/
[6] https://taksiki-autonomia.net/h-apopsi-mas-girw-apo-ta…/
[7] https://taksiki-autonomia.net/bloko-stis-ekdikitikes…/
[8] Ανάμεσα σε όσα δεν καταφέραμε να αναφέρουμε αναλυτικά, αξίζει ενδεικτικά να σημειώσουμε τα εξής: Η συγκρότηση ταμείου αλληλοβοήθειας, το οποίο συνέβαλε στην οικονομική στήριξη συντρόφων/ισσών και φίλων. Η διοργάνωση πολιτικών καφενείων, για την διεξαγωγή συζητήσεων πάνω στον πόλεμο, τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, το κίνημα “Ως Δαμέ” στην Κύπρο, την στεγαστική κρίση και άλλα. Οι πρωτοβουλίες αυτομόρφωσης από συντρόφους πάνω σε θέματα όπως ο ιμπεριαλισμός και η έρευνα του φοιτητικού κινήματος την περίοδο 2023–2024, με τη συμμετοχή αγωνιζόμενων φοιτητών/ριων. Η ενεργή συμμετοχή σε διαδικασίες βάσης με σκοπό την ενίσχυση τους αλλά και την αλληλοτροφοδότηση των διαδικασιών όπως η ΣΒΕΟΔ, τα αυτόνομα / ελευθεριακά φοιτητικά σχήματα, η συνέλευση της ΤΟΜΥ Κεραμεικού, η συνέλευση για την υπεράσπιση των βουνών. Η δημιουργία του podcast “Κάτι Κινείται”, ως ένας χώρος καταγραφής και ανάλυσης των εμπειριών της τάξης στον χώρο της εργασίας και της καθημερινής ζωής. Η δημιουργία του εκδοτικού εγχειρήματος “Όλα είναι δρόμος”.
